Verlies van een kind.

Hierbij wil ik iedereen mijn verhaal vertellen over mijn broertje van 6 jaar die ik verloren ben toen ik 12 jaar was,en wat dit heeft gedaan met mij.Ik ben nu inmiddels 59 jaar.

                    Mijn verhaal

Ik kom uit een gezin met 2 oudere broers,mijzelf,mijn jongere broertje en mijn zusje.Ik heb een hele lieve moeder gehad,helaas sinds 29-11-2022  overleden,en een vader die alcoholist was,inmiddels al vele jaren geleden overleden.

Het begon op een dag net als alle anderen,vroeg opstaan en lekker buiten spelen.Mijn 2 oudere broers gingen samen op pad,en ik speelde altijd met mijn jongere broertje.We deden alles samen,en meestal ook met andere vriendjes erbij.'Smiddags rond 17:00 uur werden we altijd geroepen voor het eten.En zo ging het de meeste dagen zo,altijd buiten te vinden.En natuurlijk zoals de meeste kinderen haalde wij ook wel kattekwaad uit.Dat ging van belletje drukken tot voordeuren aan elkaar vast maken.

Tot op die bewuste dag die net wat anders verliep als anders.........sorry even een momentje.

Mijn vader die aan het werk was,langs de sloot in de nieuwbouw woningen,vroeg ik even op mijn broertje van 6 te passen die nog niet naar huis wilde.Ik zelf wilde even naar huis.Mijn vader vond het goed,en zei dat hij op mijn broertje zou letten,zodat ik even naar huis kon en dacht hem veilig achter gelaten te hebben bij mijn vader.De tijd verstreek en het was al bijna etenstijd.Ik besloot om naar mijn broertje te gaan om hem op te halen voor het eten.

Bij mijn vader aan gekomen vroeg ik waar sipke was,zo heette mijn broertje,waarop mijn vader antwoorde dat hij hem niet gezien had.Ik zei tegen mijn vader dat hij op zou letten,en nu is hij weg.Op dat moment was ik erg kwaad op mijn vader,die zei dat hij het erg druk had gehad,en vergeten was om op te letten.Ik kreeg een naar gevoel in mijn buik,ik vertelde het thuis en ging op zoek naar hem.

Iedereen was gaan zoeken,ik ging naar zijn vriendjes,omdat mijn moeder tegen mij zei,misschien is hij daar heen gegaan om te spelen.Eerst ging ik naar Daniel om te kijken of hij daar was,maar die had mijn broertje niet gezien.Toen besloot ik om bij Richard te gaan  kijken,maar ook daar was hij niet.Waar kon Sipke toch zijn,had overal gezocht door heel de buurt.Ik begon te huilen,kon hem nergens vinden.Mijn lievelings broertje waar ik alles mee deed.

Was al een paar uur aan het zoeken geweest,enhet begon donker te worden.Ik besloot naar huis te gaan waar inmiddels iedereen er al weer was,behalve mijn broertje.Later op de avond kwam er politie aan de deur,die zei dat hij was gevonden maar niet meer leefde.Hij was hoogst waarschijnlijk waar mijn vader aan het werk was,van een zandheuvel gegleden en in het water terecht gekomen en verdronken,waar later een schipper hem uit het water heeft gehaald.

Mijn broertje konden ze niet meer redden,hij had te lang in het water gelegen.Iedereen was thuis aan het huilen.Het verdriet wat ik bij mijn moeder zag was onbeschrijfelijk,het ging door merg en been.Zij was haar zoontje kwijt.Ik zou mijn broertje nooit meer zien,niet meer met hem die leuke dingen doen die ik altijd met hem deed.De leegte en de pijn die ik voelde.Mijnvader zat daar maar in een hoekje,ruikend naar alcohol.Ik was woest op mijn vader hij had op mijn broertje moeten letten.

Het duurde ook niet lang voordat mijn vader en moeder gingen scheiden.Ik had veel respect voor mijn moeder,zoontje kwijt en dan ook nog alleen voor de kinderen zorgen,en dit heeft ze perfect gedaan.Mijn vader heb ik het nooit vergeven,zelfs niet bij zijn dood.

Hij was degene die mijn leven  overhoop had gehaald ,en mij opgezadeld met een schuldgevoel van,had ik mijn broertje maar niet achtergelaten bij hem,dan had hij misschien nog geleefd.Dit bleef maar door mijn hoofd spoken.

In die tijd was er ook nog niet echt hulp waar je terecht kon,je moest het zelf maar  zien  te verwerken. We moesten sterk zijn en elkaar  hier door heen helpen.Alleen had ik het hier erg moeilijk mee.Het verdriet en dan ook nog dat schuldgevoel met me mee dragen,wat de anderen niet hadden.Ik was degene die hem bij mijn vader achterliet en hem als laatste nog had gezien.

Geloof me als ik zeg dat dit een zware last was die ik met mij mee droeg.En dan ook nog het verdriet  erbij.De beelden die je voor je zag van die bewuste dag,als de dag van gisteren,ook al gingen de jaren voorbij.

35 jaar lang heb ik dat schuldgevoel als een zware last mee moeten dragen.Niemand die mij begreep.Naarmate mijn zusje ouder werd,kon ik met haar over dit praten.Ze had er zelf niet veel van mee gekregen,omdat ze toen nog baby was.Maar heb veel steun aan haar gehad.

Zij en andere mensen om me heen zeiden,het was niet jouw schuld,je was zelf nog een kind,en daarbij had je hem in goed vertrouwen bij je vader achtergelaten.

Daardoor raakte ik het schuldgevoel langzaam kwijt,doordat dit vaak tegen mij gezegd werd.Vergeten doe ik hem nooit,hij zit voor altijd in mijn hart,maar ik heb het wel een plekje kunnen geven.

Zelfs nu ik er aan terug denk,zie ik de beelden als de dag van gisteren.En dat zal ook niet weg gaan,maar je kan het een plekje geven.

Dit is in het kort wat ik mee gemaakt heb,en hoop dat anderen,die ook een kind zijn verloren,of andere gebeurtenissen hebben meegemaakt hier over schrijven of er over praten met de mensen om je heen.

Ook mag u hier een reactie achter laten.